وحید نوروززاده، نماینده آذربایجان شرقی در شورای عالی استان‌ها و نماینده این شورا در حوزه پیشیگری از وقوع جرم و آسیب‌های اجتماعی در یادداشتی اختصاصی در مورد اهمیت توجه به آسیب‌های اجتماعی و نقش دولت برای پایگاه اطلاع رسانی شورای عالی استان‌ها نوشت:

آسیب‌های اجتماعی به دسته‌ای از نابسامانی‌ها و ناهنجاری‌های رفتاری افراد یک جامعه به صورت فردی و یا جمعی اطلاق می‌شوند که ریشه در بی‌نظمی‌ها، کژکارکردی‌های پدیده‌های اجتماعی و پیامدهای نامطلوب آنها دارد. این آسیب‌ها غالبا باعث رنجش روانی، جسمی و مادی اقشار خاص و آسیب پذیر جامعه می‌شوند. مانند موارد طلاق، اعتیاد، خشونت‌های خانگی، خودکشی و موضوعاتی که مربوط به حوزه فرد و خانواده است.

 این موارد از جمله موضوعاتی است که باید به صورت مداوم ضمن رصد، برنامه عملیاتی مناسب و اثربخش در سطح پیشگیری و مداخلات آن توسط وزارتخانه‌ها و سازمان‌های مرتبط وجود داشته باشد.

برخی از عوامل موثر در ایجاد آسیب‌های اجتماعی:

-نابرابری‌های اقتصادی و اجتماعی

-ضعف رفاه اقتصادی خانواده

-فقر مادی خانواده

-بیکاری

-تنش و اختلافات و ستیز در بستر خانواده

-شیوه‌های غلط تربیتی والدین

از جمله برنامه‌هایی که بسیار اهمیت دارد بحث آموزش و آگاه‌سازی و خود مراقبتی است. خود مراقبتی یکی از موضوعاتی است که در تمام دنیا اجرا می‌شود و بیشترین تاثیر را در کنترل کاهش و پیشگیری از بسیاری از آسیب‌ها دارد. در حوزه خودمراقبتی چند جنبه وجود دارد خودمراقبتی در حوزه‌های جسمی، روانی، معنوی و اجتماعی است.

در سیستم​‌های برنامه​‌نویسی، مباحث خانواده مهم‌ترین رکن تشکیل یک جامعه سالم است. در موضوع پرورش کودکان، باید نسلی را پروش داد که در مقابل سختی​‌ها تاب​آوری بیشتری داشته باشند و مقاومت بیشتری از خود نشان دهند. در این زمینه سه مورد اصلی که بسیار مورد توجه قرار می‌گیرد، آموزش حداقل یک فن به کودک و دیگری نظم در امور است و علاوه‌بر آن جلوگیری از نازپروردگی کودکان و افزایش سطح تاب​آوری آنان در زندگی است.

بحث عدالت آموزشی برای کودکان و نوجوانان موضوع مهمی است که اگر مورد توجه قرار گرفته و اعتباراتی برای آن در نظر گرفته شود، می​تواند شمار زیادی از کودکانی را که به‌علت مشکلات مالی ممکن است از ادامه تحصیل باز بمانند، به تحصیل بازگرداند.

در عصر ما پیشگیری مهمتر از درمان است. بسیاری از آسیب شناسان اجتماعی برآنند که برای مبارزه با کژرفتاری‌ها باید زمینه اجتماعی آن‌ها را از میان برداشت. راهکارهایی که می‌توان از طریق آنها تا حدودی در پیشگیری و کاهش آسیب‌های اجتماعی موفق بود، عبارتند از:

1- مطالعه و شناخت آسیب‌های اجتماعی و علل و انگیزه‌های پیدایی آنها و نیز بررسی شخصیت کژرفتاران و ویژگی‌های جسمانی، روانی، فرهنگی و اجتماعی آنان. شناخت درست درد‌ها و آسیب‌ها، نخسین شرط چاره جویی و بیش از نیمی از درمان است.

2-  پیشگیری از آسیب‌های اجتماعی به منظور بهسازی محیط زندگی و جمعی خانوادگی. از آنجا که پیشگیری همواره ساده تر، عملی تر و کم‌هزینه‌تر از درمان است، دارای اهمیت بسیار است.

3-  درمان آسیب دیدگان اجتماعی یا به کارگیری روش‌های علمی و استفاده از شیوه‌های مناسب برای قطع ریشه‌ها و انگیزه‌های آنان.

4-  تداوم درمان برای پیشگیری و جلوگیری از بازگشت مجدد کژ رفتاری و بررسی شیوه‌های بازپذیری اجتماعی.

پایان پیام/